“We moeten onze liberale lijn scherper stellen”. Daar is iedereen het nu wel over eens. Zonder zelfingenomen te zijn kan ik gerust zeggen: ik kan die liberale lijn brengen. Ik moet daar ook niet mee beginnen. Ik heb dat de voorbije vijf jaren al gedaan.

In het parlement strijde ik tegen de grote overheid, de verspilling aan subsidies, de afschaffing van de erfbelasting en tegen de verzuilde systemen in de zorg, waardoor mensen met een beperking op een wachtlijst blijven staan.

Vriend en vijand waardeerden mijn werk als authentiek en impactvol. De kranten Het Laatste Nieuws en Het Nieuwsblad plaatsten me in hun rapporten van parlementsleden bij de toplaag.

En ja, er zijn ook mensen tégen wat ik zeg en waar ik voor sta. Gelukkig maar. Ik vind dat onze partij ook weer moet leren dat je een duidelijk liberaal aanbod moet zetten. Dan geeft voor-en tegenstanders. Voor dat laatste hebben we te veel schrik gekregen. Ik heb dat niet, integendeel. “Embrace the suck”: omarm de tegenstand. 

Ze noemen me wel eens een “liberale scherpslijper”. Maar eerlijk: ik voel me helemaal geen rebel. Ik handel gewoon consequent naar wat ik vind waar de lijn van onze partij zou moeten liggen. Dat draag ik ook uit met moderne communicatie. Van Instagram tot TikTok. Bij de verkiezingen heb ik daardoor , zonder een nationale bekend figuur te zijn en zonder media aandacht, mijn persoonlijk stemmenaantal kunnen handhaven, terwijl we 20% van onze totaal aantal stemmen verloren.

Hoewel ik het scherp verwoord, zijn mijn tussenkomsten gebaseerd op inhoud en een onderliggende liberale lijn. Daardoor hebben ze ook impact. Vijf jaar geleden hoorde je bijvoorbeeld bijna niemand over de ongebreidelde subsidiecultuur in Vlaanderen. Nu is dat een breekpunt bij de nieuwe regeringsvorming. Diezelfde strijdersmentaliteit wil en zal ik naar de rest van de partij brengen. We hebben ze nodig. Meer dan ooit.

Maar vergis je niet: dat zal niet pakken zonder een stevige organisatie en ruimte voor vernieuwing. We moeten dat heropbouwen. Omvormen tot oppositie gaat niet vanzelf. Ik kan dat niet alleen doen. Samen met onze parlementsleden, basis en liberaal netwerk gaan we dat aanpakken.

Ik ben zelf bij die basis begonnen. Intussen heb ik alle gelederen van de partij meegemaakt. Ik weet wat het is. Borden afwassen op de lokale steakdag, stage bij de Europese fractie, gewerkt bij de studiedienst, Jong Vld-voorzitter, het partijbureau, schepen en nationaal parlementslid. Ik voel me nog steeds verbonden met al die aspecten. Evenveel basis als nationaal parlementslid.

Steeds heb ik er de voornaamste en dikwijls zelfs de enige focus van gemaakt in mijn leven. Dat is voor mij ook de mentaliteit die nodig is als kandidaat-voorzitter.

Eerlijk: onze interne organisatie op punt stellen gaat wat tijd vergen. De electorale wederopstanding gaat ook niet op één, twee, drie gebeuren. Politiek moeten we er wél op zeer korte termijn staan. Er is geen tijd voor een overgangsperiode. De politieke wereld staat niet stil. Onze oppositie machine moet meteen draaien.

Alleen kan en ga ik dat nooit kunnen. Ik ga er wel vanaf dag één de beste sturing aan geven.